SENSİZLİĞİN CEHENNEMİNDEYİM
Sensizliğin cehenneminde beş yıl geçti. Evet bu bir cehennem. Buna hiç şüphe yok. En azından ben böyle olduğunu düşünüyorum; hatta emin olduğum bile söylenebilir. Yıllardır bilinçaltı ve bilinç düzeyinde oluşturulan bilgilerimi şöyle bir yokladıktan sonra bu kanaate vardım. İçinde bulunduğum durum kesinlikle cennetle örtüşmüyor. Cennette acı yok, hasret yok, ayrılık yok diye biliyorum. Ben ise, tüm sensizlikleri, bütün acısıyla yıllardır yüreğimde taşıyorum. Öyleyse cennette değilim; o halde olsa olsa cehennem bu. Evet evet şu an arzın cehennemi yüzünde çile çekiyorum. Sana dokunamıyor, elini tutamıyor ve seni koklayamıyor isem, bu cehennemden başka ne olabilir ki? Sen yoksan, cehennemi bir kaygı kuşatıyor her boşluğu, her hayali ve duyguyu. Şunu da söylemeliyim burada: Yaşadığım cehennem Dante'nin çizdiği, yorumladığı bir yer değil; üstat Beckford'un cehennemini de yaşamıyorum ben. Farklı bir şey bu; değişik, anlatması güç belki; ama duyumsuyorum onu canlı bir şekilde. Biraz Kafka'vari bir cehennem bu. Evet, sanırım Kafka'nın acısıyla örtüştüğü söylenebilir. Yalnızlık, itilmişlik ve kara bir yabancılaşmanın tam ortasında yer alıyorum sanki. Tek dayanağım, dostum, sevgilim, aşkım her şeyim olarak kabul etmişim seni. Yanımda, yanıbaşımda olmanın verdiği ruh dinginliğine o kadar açım ki şu an. İçimde oluşturduğun pozitif enerjinin gücüne ihtiyacım var. Yaşamın kirli yüzüne karşı direncimsin sen. Mitolojinin ve büyük efsanelerin dediği gibi, kötülüğe doğru bir ivme içinde dünya. Bir kıyamet beklemeye mahkum ediliyor acılı insanlar. Acının her tonunu içinde büyüten duygulu insanlar, artık bu dünyanın birer vatandaşı olarak kabul görmüyorlar. Onlara biçilen sıfatlar çok değişti artık. En ağır ve en alçakça isimlerle çağrılır oldular. Kollektif bellek, paranın emredici boyunduruğuna iman etmiş durumda. Senin yokluğun bir cehennem; bu kesin. Tüm kalbimle; yokluğunun acısına ençok tanıklık eden yüreğimle inanıyorum buna. Bazen garip duygular içerisine de giriyorum. Hatta son zamanlarda bu sık sık olmaya başladı. Sen olmayınca anlamsızlaşıyor herşey. Birden değersiz ve sıradanlaşıyor. Örneğin, çok sevdiğim bir film zevk vermiyor bana. En sevdiğim şarkıdan sıkılıyorum. Bu ençok da, sensiz zamanların süresinin uzadığı anlara rastlıyor. Bir yanılsama mı diye düşünüyorum. Sanki sanal bir alanda bize kesilen rolleri oynayan birer oyuncuymuşuz gibi geliyor. Ya da bir düş ortamındayız. Uyanacağım ve hasretim tüm karanlığıyla yok olup, yerini senin parlaklığına bırakacak. Seni yanımda bulacağım. Sen yanımda olacaksın o tatlı gülümsemenle. O tatlı diyorum; aslında o eşsiz ve doyumsuz gülümsemenle demeliyim. Biliyorum seni anlatırken zorlandığımı. Sözcüklerin içinin boşaldığını. Hiçbirisinin seni anlatamadığını, sana yakışmayacağını biliyorum. Aynı zamanda sensizliğin güçlüğünü de biliyorum. Sensizliği yaşıyorum. Ama anlatırken başarılı olduğum söylenemez. Herkes bildiği bir şeyi, aynı başarıyla anlatamaz. Bunu da biliyorum. Bu bir çaresizlik aslında. Çaresizlerin içinde bulunduğu bir psikoloji hali belki de bu. Benim çaresizliğim farklı. Sensizliğe bağlı bu. Hani bazen düş görürken zor bir durumdan kurtulmak istersin; ama hiçbir yerin kıpırdamaz, kurtulamazsın. İşte öyle. Kaçamazsın, bağıramazsın. İşte böyle bir çaresizlik bende ki. Şu an kafam karışık. Fazla bir şey düşünemiyorum. Yoğunlaşamıyorum sensizliğe. Şu an sana sımsıkı sarılmalıyım. Sanırım ihtiyacım olan bu. Seni seviyorum ay yüzlüm.
10.10.07 10:51
