Tam 7 yıl oldu.. Ve ben bugün seni bir kez daha kaybettim.
Allah sabrını verir demişlerdi, unutulur demişlerdi, ama dostane birer teselliydi bunlar farkındaydım en az acımın farkında olduğum kadar farkındaydım.
Oysa bu herkesin arkasına saklandığı koskoca bir yalandı.
Ve hergün bu yalanla yüzleşmek ne kadar ağırdı. Allah sabrını veriyor, doğru ama UNUTULMUYOR! UNUTULMUYOR!!
O acı öyle bir kazınıyor ki hafızasına insanın, çivi çiviyi söker misali, can çıkmadan o acı da çıkmıyor ve çıkmayacakta sanırım içimden.
Eğer unutulsaydı halen ilk gün ki tazeliğiyle yaşayamazdım acımı, yüreğim şu an kor bir ateşle dağlanmazdı. Canımın nasıl yandığını hissedebiliyor musun bilmiyorum! Beni görebiliyor musun ya da duyabiliyor musun BİLMİYORUM! Keşke bana bu soruların cevabını verebilicek ben dışında birileri olsaydı. Ya da ben de dahil herkesin canı cehenneme SEN OLSAYDIN YA!! SEN OLSAYDIN!
Zamanı geri alabilme gibi bir şansım olsaydı daha hızlı koşardım o gün.
Kendine bunu yapabiliceğini sürekli aklımdan geçirirdim ama lanet olsun ki o gün ne aklımdan ne yüreğimden böyle bir ihtimal hiç geçmedi. Geçirmedim çünkü sen kanına karışan o beyaz zehirden daha güçlüydün ve inandırmıştın beni. Ama olmadı, YAPAMADIN!
Neye ... olduğunu hiçbir zaman bilemiyeceğin ve tutamadığın bir hayat sözün var bana!
Sen o incecik çizgide yaşam mücadelesi verirken, ellerini sımsıkı tutup, YAŞIYCAKSIN yalanını söylemekten başka birşey yapabilseydim keşke. Ellerin ellerimde soğurken benden neler götürüceğini bilebilseydin yaparmıydın yine bunu!
Sen bir kez öldün ama ben 7 yıldır her gün ve bugün defalarca o günü yaşayarak öldüm.
Aklımın bütün sınırlarını zorladım senden sonra ama bitmedin!
Seni veren ALLAH'A olan inancımı kaybedicek kadar çirkinleştim ÖDÜNÇ verdiği için bana seni.
İçimdeki merhamet duygusuyla beraber bütün insani vasıflarımı yitirdim. Acıdıkca etrafımı da acıttım. Gerçek olduğuna inandığım yalan sevgiler büyüttüm insanlara.
Bana değer verenleri ezdikce ezdim. Vedasızca çıktım gittim hayatlarından.
Neyin bedelini kimlere ödettiğimi şimdi hatırlamıyorum bile!
İnsanın kendisiyle yüzleşmesi acı ama YOKLUĞUN kadar değil. Halen yüzleşmek istemediğim tek şey YOKLUĞUN! Bir daha ASLA YANIMDA OLMAYACAKSIN DÜŞÜNCESİ.
EVET HİÇBİR ZAMAN YANIMDA OLAMAYACAKSIN VE BİLİYORUM GELİCEK YILLAR DA GEÇMİŞ 7 YILDAN FARKLI OLMAYACAK. OLMUYOR İŞTE!! YAPAMIYOR İNSAN, ÖLÜMÜ YAKIŞTIRAMIYOR SEVDİĞİNE, YILLAR GEÇSE DE KABULLENEMİYOR.
ZAMAN HERŞEYİ ÖĞRETİYOR AMA GEL GÖR Kİ UNUTULMUYOR!
BUGÜNLERDE ACI BİR ŞARKI DOLANDI DİLİME..
UNUTMADIM, UNUTAMAM KARA SEVDAM MERAK ETME. YAŞAMAKSA YAŞADIM LAKİN, CANIMIN ÇOĞU KALDI SENDE...
Bugün seni ziyarete gelicem yine beyaz bir gülle. HANİ SEN BEYAZDIN, SEVDAMIZ DA BEYAZDI YA, ÖLÜMÜN DE BEYAZ OLDU AMA SİMSİYAH BİR GÜNDE...
04/01/2008- 04:21WİLMA
24.01.08 19:26